آرسوان خودپنداره تحصیلی را باور فرد در مورد مقدار مهارت درگیر تحصیل شدن نسبت به همکلاسی‌هایش تعریف می‌کند. خودپنداره، تعمیم‌های شناختی برگرفته از تجارب درباره خود است و یکی از هسته‌های اصلی آن، رابطه با افراد مهم زندگی می‌باشد. پاپیکا، خود پنداره را به عنوان یک ساختار پیچیده و اغلب شناختی از تعمیمات شخص به خود که شامل ویژگی‌ها، توانایی‌ها، دانش، ارزش‌ها، نگرش‌ها، نقش‌ها و دیگر موضوعاتی که افراد خود را تعریف کرده و پیوسته داده‌های خود را در ان یکپارچه می‌کنند، دانسته و بندورا آن را عملکرد می‌داند که بوسیله عوامل بیرونی به گونه غیرمستقیم و از راه فرآیندهای مربوط به خود تاثیر می‌پذیرد. آقاجانی و همکاران نیز این داده‌ها را شامل نگرش‌ها، احساسات و دانش‌ها درباره توانایی، مهارت و قابلیت پذیرش اجتماعی می‌دانند. خودپنداره دارای سه سطح می‌باشد. سطح اول، خودپنداره فردی است که به ضعف و توانایی‌های فردی اشاره دارد. سطح دوم، خودپنداره ارتباطی می‌باشد که خود را بر اساس نوع ارتباط با دیگران داوری می‌کنند و سطح سوم، خودپنداره جمعی است که به مقدار عضویت در گروه باز می‌گردد. طبق الگوی شناختی اجتماعی پکران، از لحاظ نظری میان هیجان‌های مثبت و منفی و خودپنداره رابطه‌ای قابل تبیین است که بر اساس گفته هانسفورد و هاتی رابطه مثبتی بین خودپنداره عمومی و پیشرفت تحصیلی وجود دارد.

سایت خرید پرسشنامه و پروتکل روانشناشی ایران تحقیق را مشاهده کنید